نحوه عملکرد ماشین بیهوشی

ماشین بیهوشی

ماشین بیهوشی یکی از ابزارهای همیشگی اتاق عمل می باشد و پزشک متخصص به وسیله آن دوز دارو های بیهوشی را به طور مداوم به بیمار می دهد تا در حین انجام عمل بیمار به هوش نیاید. این دستگاه به دلیل کارکرد بسیار حساسی که بر روی بیمار اعمال میکند، از پیچیدگی و فن آوری های خاصی بهره می برد. دستگاه انتقال بیهوشی دهنده های استنشاقی شامل اجزای مختلفی است که در برقراری بیهوشی استنشاقی با یکدیگر مرتبط می شوند.

گازی که توسط دستگاه بیهوشی به بیمار داده می شود ترکیبی از اکسیژن (O2) و مخلوط گازی شامل ماده بیهوشی تبخیر شده، N2o، هوا و سایر گازهای پزشکی است که تنفس را برای بیمار راحت می کند. با استفاده از این ترکیب گازی، دستگاه علاوه بر بیهوش کردن مریض، به تنفس در زمان بیهوشی و کاهش و کنترل خطرات بیهوشی و آسیب های محتمل برای بیمار، کمک می نماید.

قسمت های مختلف دستگاه بیهوشی

• 1.  دکمه Flush: اکسیژن را با جریان ۳۰ تا ۷۵ لیتر در دقیقه فراهم می‌کند.
  2. اتصال به منبع مرکزی (سانترال) اکسیژن بیمارستان و همچنین اتصال به منبع دی نیتروژن مونوکسید و منبع هوا مرکزی
  3. کاهنده فشار: قسمتی که فشار بالای گاز ورودی را کم می‌کند و به صورت یک فشار ثابت به دستگاه وارد می‌کند.
  4. ولوم کنترل: این قسمت توسط تعدادی فلومتر که اغلب به صورت روتاری کار می‌کنند حجم تمام گازهایی را که در ادامه مسیر با هم ترکیب می‌شوند کنترل می‌کند.
  5. فشارسنج، تنظیم ‌کننده و یک دریچه pop-off: محافظت کننده اجزا دستگاه و بیمار در برابر وارد شدن اکسیژن با فشار بالا
  6. جریان سنج اکسیژن، هوا و دی نیتروژن مونوکسید
  7. تبخیرکننده: میزان دقیقی از داروهای بیهوشی استنشاقی را فراهم می‌‌کند.
  8. سیستم مانتیورینگ بیمار: این سیستم وظیفه پایش میزان تپش قلب، مشاهده نوار قلب و تعیین فشارخون و میزان اشباع اکسیژن در خون شریانی را به عهده دارد.
  9. سیستم نظارت و کنترل گازهای دمی و بازدمی بیمار
  10. ونتیلاتور: بیمار را در حین بیهوشی تهویه می‌‌کند.
  11. آمبوبگ دستی: در ترکیب با یک دریچه تنظیم فشار قرار دارد و در زمان نیاز مورد استفاده قرار می‌‌گیرد.
  12. Yokes: قسمتی که کپسول یا لوله کشی گاز به آن متصل می‌شود.

ایمنی ماشین بیهوشی بسیار اهمیت دارد و باید دقیقا بررسی شود. به این منظور، عملکردهای خاصی برای بررسی ایمنی دستگاه تعریف شده است که شامل موارد زیر می‌شود: 

1. هشدار افت فشار اکسیژن که توسط یک حسگر الکترونیکی تشخیص داده می‌شود.
2. در صورتی که میزان اکسیژن در مخلوط گازهای استنشاقی به کمتر از ۲۱ تا ۲۵ درصد برسد، آلارم دستگاه به صدا در می‌آید و در بعضی دستگاه‌ها به صورت اتوماتیک به میزان اکسیژن اضافه می‌شود.
3. قطع جریان گازهای دیگر با توجه به فشار اکسیژن در صورت لزوم
4. دریچه ایمنی بین دو منبع اکسیژن و نیتروس اکسید
5. هشدار در شرایط بالا یا پایین بودن فشار راه هوایی در مقایسه با میزان استاندارد